El día de muertos en Mesoamerica

El día de muertos es una celebración muy importante en ciertas partes de México y Centroamérica (Mesoamérica).  Un un día para celebrar, recordar, comer, beber y disfrutar. Particularmente México se viste de fiesta, el comercio, la cultura y espacios públicos y privados se llenan de colores. Acá una canción:
De dag van de doden is een zeer belangrijk viering in bepaalde delen van Mexico en Midden-Amerika (Midden-Amerika). Het is een dag om te vieren, herinneren, eten, drinken en genieten. Vooral Mexico verkleedt zich, handel, cultuur, publieke en private ruimtes zijn gevuld met kleuren. Hier een liedje:

Una canción del día de muertos

Julieta de Almodóvar

Julieta de Almodóvar (2016), en algún momento titulada genialmente Silencio, es una película que reconstruye el infortunio. Sin duda Silencio hubiera sido un título tan bueno como Julieta. Ausencias, quiebres, miedos y traumas construyen la película de Almodóvar. La escena final de la película te lleva al reencuentro. Un reencuentro lleno de dolores y ausencias, de un quiebre que tal vez no tenga reparo pero que puede brindar tranquilidad y esperanza. Almodóvar cierra la película con la gran cantante de los dolores y las pasiones: Chavela Vargas. Chavela, la Gran Chavela.

Americanos een programma over Centraal-Amerika

Stef Biemans en zijn team herbouwen Centraal-Amerika in een zeer interessante manier in de serie Americanos. De opnamen en muziek, en zeker het onderscheid manier van vertellen en vragen dat Biemans heeft maken de leveringen iets speciaals.
Biemans en zijn team slepen zijn kijkers naar de sociale processen op een interessante en zachte manier, ze vertellen interessante details over de dagelijks leven, ze analyseren verhalen en ze graven in de culturele codes om (soms) te contrasteren met hun eigen land.
De serie Americanos vertelt het verhaal van de reis van het Midden-Amerikaanse migranten naar de Verenigde Staten. Een reis waar het woord keuze is absurd, het is geen reis om te kiezen, het is een reis die onder absurde omstandigheden wordt gedaan als gevolg van absurde situaties, en het eind belooft niet een redelijk aanvaardbaar toekomst.
Ik denk dat Stef en zijn team weten hoe zich te positioneren in het leven van een ander, de ander op zeer verschillende niveaus. De eerste afblevering begint met de dood, geweld en de rol van deze in het migratieproces. De scéne wordt geopend in een kerkhof, daar is een werknemer aan het schoonmaken van de graven. De begraafplaats wordt schoongemaakt en wordt geleegd, dus het wordt ruimte gemaakt voor de nieuwe doden, het geweld bevordert het markt van geweld. Geweld en ontwortel worden vermengd met religie. De interne kracht die migranten nodig hebben om in te schepen op de weg. Het drama van deze landen schreeuwt om geloof en zingeving.
Stef is zeker een man die verkent, verkent en hij kruipt in de ingewanden van de clica (band), in een buitenwijk van de 18, in zijn uitingen, zijn zintuigen. En hij laat het publiek met zijn mond half open toen hij onderzoekt zijn eigen grenzen, en hij steekt zijn neus in een gier soep, ik zou zeggen, 'Chocho chavalo, die heeft kracht nodig’.
Stef weet hoe te vertellen, hij weet hoe hij je kunt nemen in die ingewikkeld verhaal met subtiliteiten, in zijn Spaanse met Nicaraguaanse accent, zijn ironie en zijn onverwachte vragen en soms indiscrete die hij vermomt met een simpele glimlach. Hij weet hoe hij je kan brengen door een verhaal van rauwe, gewelddadige realiteit, maar ook vol tederheid en veel kracht. Jammer dat de stukken in het Nederlands zijn niet vertaald in het Spaans, op die manier zouden ook de Midden-Amerikaanse de hele programma kunnen volgen. Maar zonder twijfels een interessant programma om te zien.